Maria Montessori wyróżnia trzy okresy rozwoju ze względu na zmiany w aspekcie psychicznym. Pierwszy z nich trawa od narodzin do szóstego roku życia. Dzieli się na dwa podokresy po trzy lata każdy. Do trzeciego roku życia dziecko ma umysłowość, która jest niedostępna dla dorosłego, dziecko chłonie bodźce ze świata w sposób nieświadomy, bierny później, aż do zakończenia pierwszego okresu, umysłowość dziecka staje się podatna na wpływy dorosłych, proces chłonności jest świadomy, zależny od woli dziecka.
Pierwszy okres jest istotny dla całego procesu, od niego zależy jak dziecko będzie się rozwijać psychomotorycznie. Następny okres trwa od szóstego do dwunastego roku życia. Jest czasem stabilności umysłowej i zdrowia fizycznego. Jest to czas wchodzenia w kulturę, poznawanie świata jako odkrywca oraz jako naukowiec. Trzeci okres przypada na wiek dojrzewania, lata miedzy dwunastymi osiemnastym rokiem życia. Jest to czas wielkich przemian, zarówno fizycznych jak i umysłowych, czym upodabnia się do pierwszego okresu. Od osiemnastego roku życia człowiek jest dojrzały i posiada pełną niezależność. Oświata dostosowała się do możliwości rozwojowych dziecka. Montessori wyraża własną opinię, że „tylko wspólny wszystkim dzieciom fundament psychiczny umożliwił taką organizację systemu oświaty, będącą niewątpliwie logicznym rezultatem doświadczenia”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz