Przewodnią myślą pedagogiki montessoriańskiej jest prośba, z jaką zwróciło się dziecko do twórczyni metody, która brzmiała: „Pomóż mi zrobić to samemu”. Ta wypowiedź dziecka jest kwintesencją całej metody. Zadaniem wychowania jest rozwój sił psychicznych tkwiących w człowieku rozpoczynając już od momentu jego narodzin. Umysł dziecka jest samodzielny, nie potrzeba mu lekcji, ma zdolność do absorbowania wiedzy i samodzielnego kształtowania siebie, daje podstawy do wytworzenia się podstaw tożsamości człowieka. Dokonuje się to poprzez umożliwienie dziecku wykorzystywanie zasobów umysłu absorbującego, w specjalnie przygotowanym otoczeniu.
Zdolność absorbowania umiejętności, nawyków, zwyczajów, języka, kultury z otoczenia, posiada każde dziecko niezależnie od pochodzenia. Żaden przymus nie powinien ograniczać wewnętrznej inspiracji. Dziecko jest traktowane podmiotowo, jest istotą sprawczą, posiadającą wewnętrzny świat uczuć i emocji. Może poznawać świat w sposób naturalny, przede wszystkim poprzez naśladownictwo i ma prawo popełniać błędy. Wychowanie jest więc „naturalnym procesem dokonującym się w jednostce ludzkiej. Wykształcenia nie nabywa się tylko przez słowa, lecz dzięki doświadczeniom zbieranym z otoczenia. Zadaniem nauczyciela nie jest mówić, lecz udostępnić zestaw przedmiotów motywujących aktywność edukacyjną w celowo przygotowanym otoczeniu”. Zasadniczy cel metody Montessori ma charakter dwupłaszczyznowy: biologiczny i społeczny. Przyjmując biologiczny punkt widzenia, funkcją oddziaływań dydaktyczno-wychowawczych jest wspomaganie rozwoju dziecka, z perspektywy społecznej – edukacja przygotowuje do życia w środowisku. Stąd wychowanie to szczególny rodzaj pomocy osobie ludzkiej w osiąganiu przez nią niezależności, to pomoc dawna dziecku od urodzenia w jego psychiczno – duchowym rozwoju.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz